Een willekeurige ochtend. Ik heb tijd voor 1 kopje koffie voor ik aan het werk ga. Ik scroll nog even door de sociale media. Allerlei berichtjes vliegen me om de oren, heel veel mooie en minder mooie kunstwerken, spelende katjes, pratende mensen, levenswijsheden, middeltjes om gezond en tien jaar jonger te worden, prachtige interieurs, hier en daar afgewisseld met wat boze mensen en oorlogsgeweld. En ja, die 5 minuten zijn er zo weer 10 geworden, en ik moet me gaan haasten.
Dan een willekeurige vrijdagmiddag. Ik bedenk me dat ik als kunstenaar nodig weer eens wat moet laten zien aan de buitenwereld. Straks denken ze nog dat ik helemaal niks doe! Dus ik maak weer een foto, of soms een filmpje. Bedenk er een tekst bij, en dan al die hashtags nog, je zal toch kijkers mislopen. En als mijn relaxte weekend kan beginnen kijk ik veel te vaak op mijn telefoon. Ze zullen toch wel naar mijn bericht kijken? Stuurt er iemand een hartje? Of een leuke opmerking misschien? Als een kwijlend hondje hengelend naar aandacht. Zo raar, dat een medium dat met me doet. Iets plaatsen op sociale media is als schieten met confetti. Kijk hoe leuk en feestelijk, ik schiet in het wilde weg. De mensen die dichtbij staan krijgen wat confetti op hun schouder, glimlachen en vegen het weer weg.
Eigenlijk schiet ik liever een mooie vuurpijl recht in iemands hart. Wil ik mensen echt raken. Op mijn manier. Inefficiƫnt, met veel intentie en attentie. Zoals ik ook mijn werk doe en maak. Daarom ga ik een tijdje van de sociale af en ga ik brieven schrijven. Gericht op 1 persoon. Daar steek ik veel tijd en aandacht in om er grappige kunstwerkjes van te maken. Niemand die het verder ziet, behalve de geadresseerde. Op weg naar een kleiner ego en meer echte aandacht.
Geef een reactie